شما به دلایل بسیاری مرورگر را باز کرده، وب‌سایت‌هایی را مرور می‌کنید و پس از اتمام کار خود تاریخچه یا history مرورگر را پاک می‌کنید ولی آیا این پاک کردن واقعا تمام آن آدرس‌ها را حذف می‌کند؟ پاسخ منفی است. حال در ادامه با ما همراه باشید تا راه‌های بازیابی آدرس‌های مرورشده توسط کاربر حتی در صورت پاک شدن آن‌ها از تاریخچه مرورگر را بررسی کنیم.

بازیابی فایل‌های پاک شده

تاریخچه یا تاریخچه مرورگر نیز مثل هر چیز دیگری بر روی کامپیوتر شما به صورت یک فایل یا مجموعه‌ای از فایل‌ها ذخیره می‌شود و زمانی که شما تاریخچه مرورگر خود را پاک می‌کنید در حقیقت فایل‌های مذکور را از روی هارد درایو خود حذف کرده‌اید ولی خب این فایل‌ها نیز همانند هر فایل دیگری قابل بازیابی هستند، فقط کافی است بدانید که کش مرورگر شما در کدام قسمت مرورگر ذخیره شده است. در این‌جا می‌توانید محل ذخیره‌سازی کش سه مرورگر معروف یعنی اینترنت اکسپلورر، موزیلا فایرفاکس و گوگل کروم را مشاهده کنید:

Internet Explorer: C:UsersAppDataLocalMicrosoftWindowsتاریخچه

Mozilla Firefox: C:UsersAppDataRoamingMozillaFirefoxProfiles

Google Chrome: C:UsersAppDataLocalGoogleChromeUser DataDefault

برای بازیابی فایل‌های کش کافی است در ابتدا یک برنامه بازیابی یا Recovery مناسب را نصب کرده و سپس در آدرس‌های داده شده به جای نام کاربری ویندوز خود را بنویسید و توسط برنامه بازیابی همان آدرس را اسکن و جست‌وجو کنید. توجه کنید که اگر پس از انجام عملیات بازیابی چیزی یافت نشد حتما از پنهان نبودن فایل‌ها و پوشه‌ها در قسمت Folder Option کنترل‌پنلِ رایانه‌ی خود اطمینان حاصل کنید.

یافتن کش DNS

رایانه شما از سرورهای DNS برای بازخوانی آدرس آی‌پی شما برای هاست سایت‌ها و وبلاگ‌های اینترنتی استفاده می‌کند و اطلاعات استفاده شده از این طریق به طور موقت بر روی کش DNS شما ذخیره می‌شوند و حتی زمانی که شما تاریخچه مرورگر خود را پاک می‌کنید این کش دست‌نخورده باقی می‌ماند.

برای بازیابی وبسایت‌های مرورشده از این طریق کافی است برنامه command prompt را از طریق تایپ حروف “cmd” در قسمت جست‌وجوی منوی استارت باز کرده و سپس این دستور را به برنامه بدهید و کلید اینتر را بزنید:

ipconfig /displaydns

همان‌گونه که در اسکرین شات بالا مشاهده می‌کنید کش DNS نشان می‌دهد که ما سایت Howtogeek را مرور کرده‌ایم. البته قبل از استفاده از این روش باید یک سری نکات و مضرات استفاده از آن را نیز بدانید تا به این وسیله بتوانید نتیجه مطلوب و دلخواه خود را هرچه دقیق‌تر به دست آورید.

اول از همه باید بدانید که کش DNS رایانه شما تنها اطلاعات مربوط به مرورگر پیش‌فرض شما را ذخیره نمی‌کند. در حقیقت کش DNS به جز اطلاعات تاریخچه مرورگر محل ذخیره‌سازی بسیاری اطلاعات دیگر از نرم‌افزارهای متصل به اینترنت، بازی‌های رایانه‌ای، نرم‌افزارهای پیغام‌رسانی مثل اسکایپ یا یاهومسنجر و هر برنامه دیگری است که به شبکه اینترنت اتصال داشته و توسط هاست مبدا خوانده می‌شود. برای امتحان کردن این مورد به طور عینی سعی کنید یک وبسایت که هرگز آن را مرور نکرده‌اید را پینگ کنید و سپس کش DNS خود را چک کنید. عملیات پینگ کردن یک وبسایت (در این‌جا سایت Bing.com) با این دستور اجرا می‌شود:

ping bing.com

در ادامه این دستور را با دستور بازیابی حافظه کش DNS دنبال کنید:

ipconfig /displaydns

همان‌طور که می‌بینید وبسایت Bing.com یا هر سایت دیگری که شما هرگز آن را مرور نکرده‌اید در حافظه کش DNS ذخیره شده است. پس این روش مقادیری اطلاعات اضافی را نیز به کاربر تحویل می‌دهد.

از این مورد که بگذریم نقطه ضعف دیگر این روش بازیابی این است که شما نمی‌توانید صفحه یا صفحات دقیق مرورشده در مرورگر خود را بازیابی کنید، چرا که کش DNS تنها نام صفحه اصلی وبسایت را ذخیره می‌کند پس کار با این روش چندان دقیق نیست و فقط یه حدود تقریبی از مرورهای انجام شده را در اختیار شما قرار می‌دهد.

پاک کردن کش DNS

شاید شما مشتاق باشید بدانید که چطور می‌توان کش DNS رایانه را نیز پاک کرد. همان‌طور که گفته شد این حافظه یک حافظه موقت ذخیره‌سازی است و پس از هر بار خاموش و روشن شدن رایانه به طور خود به خود پاک می‌شود ولی با استفاده از دستور زیر در برنامه command prompt نیز می‌‎توان کش DNS را خالی کرد:

ipconfig /flushdns

اطلاعات مسیریاب (Router)

بعضی از مسیریاب‌های تعبیه شده در هر مودم اینترنتی به کاربر این امکان را می‌دهد که میزان ترافیک ورودی و خروجی را مشاهده کند. تنظیمات مسیریاب در هر برند تجاری متفاوت است اما در بیشتر مودم‌ها این تنظیمات به طور خودکار غیرفعال بوده و شما می‌توانید با تایپ "192.168.1.1" در نوار آدرس مرورگر خود و در ادامه رفتن به مسیر Administration > Log (طبق تصویر) این قابلیت را فعال کنید.

پس از فعال‌سازی شما می‌توانید اطلاعات مربوط به هر کانکشن را به طور جداگانه بررسی کنید و در صورت دلخواه تنظیمات را طوری دستکاری کنید که تنها اطلاعات خروجی از یک کانکشن برای شما به نمایش گذاشته‌شود.

بیشتر مسیریاب‌ها به این صورت عمل می‌کنند که یک آدرس آی‌پی مشخص را از رایانه شما در هر وبسایت به طور جداگانه ثبت می‌کنند. به این ترتیب اگر کاربر بخواهد می‌تواند با یک جست‌وجوی ساده در اینترنت از طریق آی‌پی ثبت شده، آدرس دقیق صفحه و سایتی که مرورکرده را بازبینی کند. البته باید در نظر داشت که حجم این اطلاعات پس از مدت کوتاهی افزایش پیدا می‌کند پس بهتر است تنها در مواقع لزوم از این روش بهره بگیرید.

راه‌های غیر معقول برای برای بازیابی تاریخچه مرورگر

 در سطح اینترنت راه‌های بسیار متنوعی برای بازیابی اطلاعات و تاریخچه مرورگر شما حتی پس از پاک کردن کامل آن نگاشته شده است ولی خب اکثر این روش‌ها حتی با ظاهر منطقی و فریبنده خود غیرمعقول بوده و در عمل کاربرد چندانی از خود نشان نمی‌دهند. در این‌جا دو روش غیرمعقول برای بازیابی تاریخچه مرورگر را به همراه دلیل و برهان به شما ارائه می‌کنیم.

استفاده از نقطه بازیابی ویندوز (System Restore)

این روش توسط کارشناسان ما بررسی شده. ما در بررسی خود از سه مرورگر اینترنت اکسپلورر، موزیلافایرفاکس و گوگل کروم استفاده کردیم، به این صورت که پس از مرور تعدادی سایت، توسط برنامه System Restore یک نقطه بازیابی ساخته و سپس تاریخچه مرورگر را پاک کردیم. پس از استفاده از نقطه بازیابی ساخته شده اطلاعات بسیار پراکنده و در عین حال بلااستفاده‌ای نصیب ما شد که نشان می‌دهد این روش برای هیچ‌یک از سه مرورگر مذکور کاربردی نبوده و فقط وقت کاربر را تلف می‌کند.

فایل‌های فهرست با پسوند .dat (Index.dat)

در بسیاری از روش‌های معرفی‌شده به کاربران استفاده از فایل‌های فهرست با پسوند .dat به همراه یک نرم‌افزار ثالث برای خواندن آن‌ها پیشنهاد شده است. این فایل‌ها اطلاعاتی در مورد وبسایت‌های مرور شده در سطح اینترنت را با خود به همراه دارند ولی در اکثر مواقع اگر تاریخچه مرورگر پاک شده باشد نمی‌توانند آن را بازیابی کنند.

از این گذشته مرورگرهای امروزی از فایل‌های فهرستی با پسوند .dat استفاده نمی‌کنند. آخرین مرورگری که از این نوع فایل‌ها استفاده می‌کرد اینترنت اکسپلورر 9 بود که توسط کارشناسان مورد آزمایش قرار گرفت. ما با استفاده از نرم‌افزار منسوخ شده‌ی Index.dat Suite فایل‌های .dat استفاده شده توسط مرورگر را بررسی کرده و موفق شدیم حتی با پاک شدن تاریخچه مرورگر بخش زیادی از اطلاعات وبسایت‌های بازدید شده را بازیابی کنیم.

با این حال این روش بسیار غیرکاربردی به نظر می‌رسد چرا که امروز با گذشت سه سال از انتشار اینترنت اکسپلورر 11 و پیشرفت سریع سایر مرورگرها کمتر کسی پیدا می‌شود که این مرورگر را برای انجام کارهای اینترنتی خود انتخاب کند.

بازیابی اطلاعات مرورشده و قوانین حریم شخصی

به خاطر داشته باشید که اطلاعات مربوط به هر وبسایت و وبلاگی که از آن‌ها استفاده می‌کنید توسط سرویس‌دهنده اینترنتی (ISP) شما یا توسط دولت و یا سرورهای وبسایت مورد نظر به طور موقت یا شاید همیشگی ذخیره می‌شود ولی دسترسی به آن‌ها نیازمند حکم قضایی بوده و در هر کشور قوانین خاصی برای حریم شخصی کاربران در نظر گرفته شده است. 

منبع : گردو

شرکت مایکروسافت در اولین نسخه ویندوز XP خود که در سال 2001 وارد بازار شد قابلیت پشتیبانی داخلی از فرمت NTFS را نیز پیش‌بینی کرده بود. از آن زمان تا به امروز 12 سال و اندی می‌گذرد اما سوال این‌جاست که چرا هنوز سازندگان حافظه‌های جانبی مثل فلش مموری‌ها و کارت‌های حافظه بر استفاده از فرمت FAT32 تاکید دارند؟

البته این مورد به هیچ وجه اشتباهی از سوی شرکت‌های درحال‌ساخت قلمداد نمی‌شود زیرا شما می‌توانید همین درایوها را با استفاده از NTFS ویندوز نیز فرمت و یا استفاده کنید. در ادامه با ما همراه باشید تا مروری عمده‌ترین تفاوت‌های بین NTFS و FAT32 و همچنین نحوه فرمت کردن صحیح یک حافظه جانبی داشته باشیم...

مشکل FAT32 چیست؟

سوال بالا را می‌توان به نحو دیگری نیز مطرح کرد و آن این است که "چرا مایکروسافت NTFS را به وجود آورد؟" پاسخ خود مایکروسافت در این زمینه روشن است، آن‌ها NTFS را به وجود آوردند تا به این ترتیب فرمت FAT32 را با استفاده از راه‌های گسترده تعمیم و بهبود ببخشند. برای بسط دادن این موضوع نگاهی به مشکلات FAT32 خواهیم داشت و با راه‌حل NTFS برای بهبود آن‌ها آشنا خواهیم شد.

- FAT32 تنها از فایل‌های تکی با حجم حداکثر 4 گیگابایت و فایل‌های حجمی (Volume) با حجم حداکثر 2 ترابایت پشتیبانی می‌کند. برای مثال اگر شما یک ویدئوی یک‌پارچه و حجیم (بیشتر از 4 گیگابایت) در اختیار داشته باشید مطمئنا قادر نخواهید بود آن را بر روی یک حافظه FAT32 ذخیره کنید و یا اگر یک درایو 3 ترابایتی داشته باشید نخواهید توانست آن را به عنوان یک پارتیشن مجزای FAT32 فرمت کنید. در این مورد NTFS از محدودیت‌های کمتری برخوردار است.

- FAT32 یک فرمت و سیستم لحظه‌ای نیست. به این معنی که خراب شدن فایل‌های سیستمی در FAT32 بسیار ساده‌تر انجام می‌پذیرد. در نقطه مقابل NTFS قرار دارد که قبل از حتی ساخته شدن یا کپی شدن فایل‌ها یک ماکت لحظه‌ای (Journal) از آن‌ها را بر روی دیسک تهیه می‌کند تا حتی اگر در حین عملیات به هر دلیلی جریان برق رایانه قطع شد، سیستم نیازی به یک اسکن سخت‌افزاری طولانی مدّت برای بازیابی فایل‌ها و عملیات‌ها نداشته باشد.

- FAT32 از قابلیت حریم فایل‌ها پشتیبانی نمی‌کند. این درحالی‌است که در NTFS قابلیت حریم فایل‌ها برای افزایش سطح امنیت قابل استفاده است، برای مثال فایل‌های سیستمی می‌توانند به صورت فقط خواندنی تعریف شوند تا بسیاری از برنامه‌ها اجازه استفاده از آن‌ها را نداشته باشند. هر کاربر سیستم توانایی دیدن فایل‌ها و عملیات‌های کاربر دیگر را نخواهد داشت و بسیاری موارد دیگر.

همان‌طور که مشاهده می‌کنید دلایل محکمی وجود دارند که بنا به آن‌ها مایکروسافت در همه نسخه‌های ویندوز خود از سال 2001 به این سو NTFS را انتخاب کرده است. NTFS امن‌تر و قدرت‌مند‌تر بوده، به علاوه از قابلیت پشتیبانی از فایل‌ها در ابعاد بزرگتر برخوردار است.

عدم وجود هیچ مشکلی در حافظه‌های جانبی

همه آن‌چه گفته شد صحیح، ولی مطمئنا هیچ کدام از این‌ها در مورد یک حافظه جانبی مثل فلش مموری یا کارت حافظه گوشی و دوربین عکاسی صدق نمی‌کند. چرا؟

- حافظه جانبی شما مطمئنا حجمی کمتر از 2 ترابایت دارد پس از حیث انجام عملیات‌ها و کپی فایل‌های حجمی خیالتان راحت است. در این مورد NTFS تنها زمانی کاربرد دارد که شما بخواهید فایلی یک‌پارچه و با حجم بیش از 4 گیگابایت را ضبط و ثبت یا کپی کنید که البته این مورد هم برای کاربران حتی حرفه‌ای زیاد معمول نیست.

- حافظه‌های جانبی نیازی به قابلیت Journal یا یادداشت لحظه‌ای ندارند زیرا این قابلیت معمولا درباره حافظه سیستمی و خطراتی که قطع یک‌باره جریان الکتریسیته برای آن‌ها در حین انجام عملیات دارد تعریف می‌شود.

- در آخر باید گفت که با توجه به قابل حمل بودن یک حافظه جانبی و استفاده از آن بر روی چندین رایانه توسط چندین کاربر و همچنین قابلیت تعریف رمز عبور برای خود این حافظه عملا واژه‌ای به نام "حریم فایل‌ها" از دایره بحث خارج می‌شود و نیازی به نگرانی در مورد این وجود یا عدم وجود این قابلیت در FAT32 نیست.

بنابراین هیچ دلیل محکمی وجود ندارد که شرکت‌های سازنده بخواهند حافظه‌های جانبی را با استاندارد NTFS عرضه کنند، مگر این که عده قلیلی از کاربران قصد داشته باشند با فایل‌های یک‌پارچه و حجیم (فراتر از 4گیگابایت) کار کنند که در آن صورت هم قادر خواهند بود با تغییر فرمت درایو حافظه و یا فایل مورد نظر کار خود را انجام دهند.

البته امروزه شما توانایی خرید حافظه‌ها و دیسک‌هایی با ظرفیت بیش از 3 ترابایت را نیز دارید که البته اغلب سازندگان در مورد این حافظه‌های پرحجم از NTFS استفاده می‌کنند تا کاربر به هنگام کار با پارتیشن‌ها یا هرگونه عملیات احتمالی دیگر که قبلا ذکر شد دچار مشکل نشود.

سازگاری

برخلاف آن‌چه اکثر کاربران حافظه‌های جانبی از آن بی‌اطلاع هستند سازگاری استاندارد FAT32 یکی از مهمترین دلایلی است که باعث ارجحیت آن‌ها بر NTFS می‌شود و شرکت‌های سازنده از این موضوع به خوبی باخبر هستند.

- مک: سیستم عامل مک از پشتیبانی خوبی در مورد NTFS برخوردار است اما متاسفانه به طور پیش‌فرض قابلیت نوشتن و کپی فایل‌ها بر روی NTFS را ندارد بلکه باید با استفاده از یک سری نرم‌افزارها یا ترفندهای درون سیستمی این قابلیت را به سیستم عامل اضافه کرد.

- لینوکس: لینوکس در نسخه‌های جدید پشتیبانی کاملی از NTFS انجام داده ولی این پشتیبانی برای سالیان دراز و در نسخه‌های پیشین انجام نمی‌گرفته است.

- دی‌وی‌دی‌پلیرها، تلویزیون‌های هوشمند، پرینترها، دوربین‌ها دیجیتال، گوشی‌های هوشمند و هر گجتی با قابلیت اضافه کردن حافظه USB یا کارت حافظه SD: در این‌جا شاید به طور صریح عمده‌ترین دلیل برای استفاده از FAT32 به جای NTFS را بیان کنیم. امروزه گجت‌های بسیاری دریچه USB یا دریچه مخصوص کارت حافظه SD دارند. "همه" این گجت‌ها با FAT32 سازگار بوده و تنها از همین استاندارد پشتیبانی می‌کنند، به عبارتی اگر حافظه جانبی شما FAT32 نباشد گجت‌های مذکور قادر نخواهند بود اطلاعات را بر روی آن‌ پردازش کنند.

البته بعضی گجت‌ها در این میان از NTFS نیز پشتیبانی می‌کنند ولی نگاه کاربر و همچنین نگاه سازندگان حافظه‌های جانبی معطوف به اکثریت گجت‌های بازار است و این خود عمده‌ترین دلیل استفاده از FAT32 است.

سیستم عامل ویندوز استاندارد دیگری با نام exFAT را نیز به کاربران پیشنهاد می‌کند ولی این استاندارد هنوز به گستردگی FAT32 نیست و مطمئنا نظر کاربران را جلب نخواهد کرد.

در ادامه قصد داریم نحوه تغییر فرمت و استاندارد یک حافظه جانبی برای مثال یک فلش مموری از FAT32 به NTFS را به شما عزیزان بیاموزیم. برای انجام این کار در ابتدا باید حافظه مدّ نظر را با استاندارد NTFS فرمت کرد تا از آن پس حافظه جانبی ما با همین استاندارد قابل استفاده باشد. این کار کمک می‌کند بعضی فایل‌ها که بیشتر از حد معمول (4 گیگابایت) فضا اشغال می‌کنند و به صورت یک‌پارچه نیز هستند به سادگی قابل کپی کردن بر روی حافظه جانبی شوند.

نحوه فرمت کردن حافظه جانبی به فرمت NTFS در ویندوز XP

در ابتدا فلش مموری یا کارت SD خود را از طریق درگاه USB به سیستم متصل کنید. سپس با راست کلیک کردن بر روی My Computer گزینه Manage را انتخاب کنید.

حال با کلیک بر روی گزینه " Device Manager" و سپس باز کردن زیرمنوهای گزینه " Disk Drives" شما در لیست ابزار متصل به سیستم گزینه “Generic USB 2.0 USB Drive” یا چیزی مشابه به آن را مشاهده خواهید کرد.

سپس با راست کلیک کردن بر روی گزینه " USB drive" گزینه " Properties" را انتخاب کرده و به تب دوم یعنی " Policies" بروید.

حالا دو گزینه را مشاهده خواهید کرد که از میان آن‌ها گزینه “Optimize for quick removal” به صورت پیش‌فرض انتخاب شده است. شما این گزینه را با انتخاب کردن “Optimize for performance” تغییر دهید. این کار باعث می‌شود سیستم عامل اجازه انجام عملیات‌های مختلف مثل نوشتن یا کپی و به علاوه فرمت کردن با استاندارد NTFS را به شما بدهد. حالا Ok را بزنید و به My Computer بروید و با راست کلیک بر روی آیکون حافظه جانبی خود گزینه فرمت را انتخاب نمایید. مشاهده خواهید کرد که در قسمت " File System" گزینه مربوط به NTFS نیز اضافه شده است، این گزینه را انتخاب کرده و فرمت را انجام دهید.

نحوه فرمت کردن حافظه جانبی به فرمت NTFS در ویندوز 7

برای انجام این کار دو راه وجود دارد:

1- این روش معمولا زمانی کاربرد دارد که اطلاعات پرحجمی روی خود حافظه جانبی در دست باشد. در ابتدا به سادگی و با راست کلیک کردن و انتخاب " Run as Administrator" یک سند اجرای دستورات درست کنید و سپس با تایپ فرمول کلی " convert / ?" و نوشتن نام درایو و نوع استاندارد مد نظر خود به جای علامت سوال نحوه کلی فرمان تبدیل را بنویسید و سپس اینتر را فشار دهید.

به عنوان مثال اگر درایو حافظه جانبی ما G نام داشته باشد، دستور را به این صورت وارد می‌کنیم:

convert G: /FS:NTFS

پروسه تبدیل بسته به میزان ظرفیت حافظه جانبی شما مدتی به طول خواهد انجامید ولی پس از تکمیل پروسه استاندارد و فرمت کلی درایو به NTFS تغییر پیدا خواهد کرد.

2- در این روش شما به سادگی درایو مربوط به حافظه جانبی خود را بازفرمت می‌‎کنید. برای این‌کار بهتر است اطلاعات مورد نیاز خود را که در حافظه جانبی ذخیره کرده‌‎اید به یکی از درایوهای سیستمی منتقل کنید، سپس درایو مربوطه را با استفاده از راست کلیک و گزینه فرمت، به استاندارد NTFS فرمت کنید.

منابع: یک - دو - سه